به دنبال راهی برای رهایی از وجود موجودی که در تجربه اخیر برخود با او فهمیدم که
حقیقتا موذی است می گردم, راهی که نه جسم نحیفش دیده شود نه صدای زیر
جیک جیک وارش شنیده شود و نه اصلا در حوالیت نفس بکشد, نه که بمیرد برود
سراغ لانه خودش در مغازه ای که از آنجا آمده, یا هر جای دیگر.
راهی که نه زبان بسته اذیت شود و نه ما را از وجود احتمالی اش در گوشه گوشه منزل
سکته دهد؛ مثل این: جعبه ای باشد با چهار ضلع متحرک, جایی برای طعمه داشته باشد
و با به دام افتادنش اضلاع بیفتند و جعبه بسته شود و بوق بزند و آدم دل شیر دار
و دل رحم و منطقی و همراه با وقت آزادی در حد چهار پنج موش و البته غیر از من
را صدا کند که برود در بیابانی خرابه ای جایی رهایش کند تا اینقدر دچار عذاب وجدان
تله های بی رحم نشویم.
ای موجود...! چه می شود کرد که فعلا نه طرح جامعی نه برای حمایت از من است و نه تو
